„Paweł Adamowicz” oil on canvas 39.5 x 27.5 inch 100 / 70cm 2019 Anna Wypych
Permanent collection of Museum of city Gdansk, Gdansk, Poland
„Paweł Adamowicz” olej na płótnie 100/70cm, 2019 Anna Wypych
Stała kolekcja Muzeum Miasta Gdańska.
„Paweł Adamowicz” oil on canvas 39.5 x 27.5 inch 100 / 70cm 2019 Anna Wypych
Walks…
Mr. President was known for his passion for walking and I could not show him otherwise than in an open space, walking freely here in a place where his paths crossed so often. Right next to his daily route to work – I saw his characteristic figure myself, when he was walking to work with yogurt for lunch – Mr. President. Just like Gdansk is a city of openness and freedom, this values guided the President, he had a habit to be often on foot and liked to talk to the inhabitants. Open and brave, because not everyone wanted to talk to him about pleasant things… Every year you could meet him right here when he was supporting charity. This is also the palace where his life was taken. Here we said goodbye to him and nearby he rests forever. (*1)
The sound of silence.
Sang by countless crowds of people, tens of thousands of lights joined in sadness, here, near the Town Hall, in the heart of Gdansk, where we were saying goodbye to him. When I think about it, this song comes to my mind and I imagine that just like in life, He is now walking through the streets of our city somewhere in another dimension. I see him walking down Dluga street .…
The heart of Gdansk.
It had to be exactly this place. And as he used to, he still walks around. The seriousness of the president and the office he represented is maintained, but we feel that you could come to him for small talk. I see him calm with a serene face. We feel his smile. This is how would we like to remember him.
He looks at us
and with him, the golden gate (*2) looks at us aswell
Gdansk is looking at us
calmly
gently.
The seal.
I purposely painted the President very specifically, I used means of expression that show physicality with the smallest details, so that it would be as realistic as possible, almost coming out of the painting. And Gdansk and Długa street, I kept coming back and painting more and more fleetingly, wiping out every harsher form, because Gdansk is an idea, it is not quite a place, it’s people, generations, and their lives here. The President and over 20 years of his presidency were and are stamped so strongly in this spirit, 20 years of work for us, for our city to flourish – and we trusted him 20 years choosing him constantly and consistently in every next election. The list of his successes and achievements is long and permanently recorded in the fabric of the city. We will always remember him.
Memory.
I wanted to paint a portrait of the President, from him I received my first scholarship, I think I wanted to pay him back for his kindness. Besides, I just liked him, and I trusted him, he was „always” my president. But when I painted him, I remembered those tens of thousands of candles burning in the old town, when we were shocked and terrified as we were saying goodbye to him – and while painting I still had at the back of my head that this is a painting for these lights – Gdansk residents. We will always remember him.
(*1)
President Pawel Adamowicz was murdered in 2019 during the charity event of the most famous and biggest charity „The Great Orchestra of Christmas charity” on the stage, right after he did a speech about love, peace and being kind.
(*2) The Golden Gate, place at the end of most famous Gdańsk’s street Długa. The heart of the old town of the city.
„Paweł Adamowicz” olej na płótnie 100/70cm, 2019 Anna Wypych
Chodził…
Pan Prezydent był znany z swojego zamiłowania do pieszych spacerów i nie mogłam go pokazać inaczej jak w otwartej przestrzeni, swobodnie spacerującego tutaj w miejscu gdzie jego ścieżki się tak często przecinały. Zaraz obok wiodła jego codzienna trasa do pracy – sama widywałam ta charakterystyczna sylwetkę, gdy szedł sobie do pracy z jogurtem na lunch – Pan Prezydent. Tak jak Gdańsk jest miastem wolnym i otwartym, i takimi wartościami kierował się Pan Prezydent, często chodził piechotą i lubił rozmawiać z mieszkańcami. Otwarty i odważny, bo przecież nie każdy chciał z nim rozmawiać na miło… Co roku można go było spotkać gdy kwestował, właśnie tutaj. Tutaj też odebrano mu życie. Tutaj go żegnaliśmy i tutaj niedaleko spoczął na zawsze.
Sound of silence.
Śpiewane prze niezliczone rzesze ludzi, złączone w smutku dziesiątki tysięcy światełek, tutaj, pod Ratuszem, gdzie go żegnaliśmy w sercu gdańska. Gdy myślę o nim to przychodzi mi do głowy ten właśnie utwór i wyobrażam sobie że tak jak za życia tak i teraz dalej chodzi ulicami naszego miasta gdzieś w innym wymiarze. Widzę go jak idzie ulicą Długą….
Serce Gdańska.
To musiało być to miejsce. A on tak jak miał w zwyczaju, przechadza się. Powaga Pana prezydenta, jak i pełnionego przez niego urzędu jest zachowana, ale czuje się że można było podejść i porozmawiać. Widzę go spokojnego, z pogodną twarzą. Czujemy jego uśmiech. Tak jak byśmy chcieli go zapamiętać.
Patrzy na nas
a razem z nim patrzy na nas złota brama
patrzy na nas Gdańsk
spokojnie
łagodnie.
Pieczęć.
Celowo namalowałam Pana Prezydenta bardzo konkretnie, środkami wyrazu pokazałam fizyczność z najdrobniejszymi szczegółami, aby był jak najbardziej realistyczny prawie wychodzący z obrazu. A Gdańsk i ulicę Długą, ciągle wracałam i malowałam coraz ulotniej, przeszkadzała mi każda ostrzejsza forma, bo Gdańsk to idea, to nie do końca miejsce, to ludzie, pokolenia, i ich życie. A Prezydent i ponad 20 lat prezydentury, było i jest taką mocną pieczęcią na tym duchu odciśniętą, 20 lat pracował aby żyło nam się tutaj lepiej, aby nasze miasto kwitło – a my mu 20 lat ufaliśmy wybierając go ciągle i niezmiennie. Lista jego dorobku, osiągnięć jest długa i na stałe zapisana w tkance miasta. Będziemy o nim zawsze pamiętać.
Pamięć.
Bardzo chciałam Pana prezydenta namalować, to od niego dostałam pierwsze w życiu stypendium i chyba chciałam „oddać dobro”. Poza tym zwyczajnie go lubiłam, i ufałam w mojego „od zawsze” prezydenta. Ale Malując go pamiętałam te dziesiątki tysięcy świeczek którymi zapłonęła starówka gdy wstrząśnięci go żegnaliśmy – i malując ciągle miałam z tyłu głowy to że to jest obraz dla tych światełek – Gdańszczan. Będziemy o nim zawsze pamiętać.
